Εισαγωγικό σημείωμα

Εάν οι αναφορές μας, σαν αυτόνομων εργατών, στη νέα εργατική τάξη συναντούν σε βαθμό διασκεδαστικής κοινοτυπίας μειδιάματα ή και ενοχλημένες αντιδράσεις του είδους “αυτό δεν υπάρχει!”, δεν οφείλεται μόνο στον γενικευμένο μικροαστισμό ακόμα και των μισθωτών στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας. Ωστόσο, ακόμα κι αν ήταν μόνο έτσι, και πάλι θα υπήρχαν δυο τουλάχιστον “μαύρες τρύπες” στη βεβαιότητα ότι “αυτό (δηλαδή η σύγχρονη εργατική τάξη) δεν υπάρχει”. Πρώτον, ο φλύαρος (σύγχρονος) μικροαστισμός έχει κι αυτός την ιστορική γενεαλογία του· έχει κατασκευαστεί σα να λέμε, από συγκεκριμένα και καθόλου αιώνια υλικά. Πράγμα που σημαίνει ότι η διερεύνηση και η αποκάλυψη αυτής της ιστορικής κατασκευής, θα σχετικοποιούσε άμεσα τις όποιες “αλήθειες” του. Και δεύτερον, ο ατομισμός του μικροαστού του επιτρέπει μεν την φαντασίωση πως όσα λέει και σκέφτεται είναι δικές του, εντελώς δικές του εμπνεύσεις· όμως αυτός ο διανοητικός / ιδεολογικός ατομισμός είναι ανίκανος πέρα απ’ την μύτη καθενός.

Αν, όμως, δεν υπάρχει εργατική τάξη τότε η τωρινή φάση της κρίσης, η διαχείρισή της, όπως και η εδώ και χρόνια καπιταλιστική αναδιάρθρωση είναι ένα κράμα κακών ονείρων και προσδοκιών για σωτήρες (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Όποιος θέλει ψευδαισθήσεις (και είναι πολλοί αυτοί) δεν θα τις βρει εδώ. Όποιος θέλει κάποια ιδεολογία να τον νανουρίσει, δεν θα την βρει εδώ. Εδώ, και σ’ όλη την σειρά των κόκκινων σελίδων, υπάρχουν μόνο εξηγήσεις - στων οποίων το κέντρο βρισκόμαστε εμείς, τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργατών και εργατριών αυτού του πλανήτη. Ηρωικοί ή πένθιμοι, αλλά πάντα στο κέντρο.

Zipo (11/2012)

Κόκκινες Σελίδες
κορυφή