Κανονιοφόρα, με και άνευ διπλωματίας

Πενηνταεννιά πύραυλοι Tomahawk. Δηλαδή περίπου 26,5 τόνοι εκρηκτικά υψηλής απόδοσης σε έναν και μόνο στόχο. Αυτή ήταν η επιλογή του αμερικανικού μιλιταρισμού, ώστε να εγκαινιάσει με τον ανάλογο πάταγο την άμεση πλέον παρέμβασή του στο σφαγείο της Συρίας. Χωρίς την στήριξη του αμερικανικού Κογκρέσου (ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες με τόσους στρατηγούς στα πόστα;) η κυβέρνηση Τραμπ εγκαινιάζει, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, μια περισσότερο παρεμβατική τακτική στις διεθνείς υποθέσεις της χώρας.

Διότι παρά τα χρόνια φιλότιμων προσπαθειών, οι proxies των αμερικανών και των συμμάχων τους δεν έχουν καταφέρει να εκδιώξουν τον χασάπη Άσαντ και τις πλάτες του. Αντίθετα, η θέση τους γίνεται όλο και πιο δυσχερής μετά την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Επομένως, αν οι ΗΠΑ θα ήθελαν να προεκτείνουν στο μέλλον την στρατηγική διάλυσης της Μέσης Ανατολής (σε πρώτο χρόνο του Ιράκ και της Συρίας) θα έπρεπε να το κάνουν και αυτοπροσώπως. Υποτίθεται λοιπόν ότι η επίθεση των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε ως αντίποινα για την (υποτιθέμενη και αναπόδεικτη έως τώρα) χρήση χημικών όπλων στην Ιντλίμπ εκ μέρους του καθεστώτος Άσαντ. Αφήνοντας όμως στην άκρη το ερώτημα «ποιος έκανε τι», προκύπτει ένα σημαντικό ζήτημα. Μια επίθεση τέτοιας κλίμακας χρειάζεται αρκετή προετοιμασία, λόγω της πολύπλοκης τεχνικής διαδικασίας στοχοθέτησης τόσων πυραύλων -εκτός κι αν αυτή έχει γίνει εκ των προτέρων και «προληπτικά». Άρα; Οι ΗΠΑ προφανώς αξιοποίησαν (κάτι παραπάνω μπορεί να ήξεραν άλλωστε) την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία που βρέθηκε μπροστά τους.

Έδρασαν πάντως «προσεκτικά», αυτή τη φορά τουλάχιστον: ενημέρωσαν εκ των προτέρων τους ρώσους (και προφανώς εκείνοι τους σύρους) και παρά τον όγκο του βομβαρδισμού, η βάση της συριακής αεροπορίας παρέμεινε λειτουργική. Τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να σημαίνουν ότι οι 59 Tomahawk είναι πάνω απ’ όλα μια πολιτική δήλωση προθέσεων των ΗΠΑ: την ιστορική στιγμή που ο πόλεμος στην Συρία αναβαθμίζεται και αφήνει κατά μέρος τα proxies φύλλα συκής του, ο αμερικανικός μιλιταρισμός επιδιώκει άμεσο λόγο και ρόλο στις εξελίξεις στη χώρα. Άλλωστε τους τελευταίους μήνες μεταφέρει συστηματικά τμήματα του στρατού του στις βορειοανατολικές κουρδικές περιοχές προετοιμαζόμενος, υποτίθεται, για την ανακατάληψη της πρωτεύουσας τους ISIS, Ράκα. Η αντίδραση της συμμαχίας Άσαντ-Ρωσίας-Ιράν δεν ήταν ακριβώς «μετρημένη». Με λεονταρισμούς ή όχι, έγινε σαφές εκ μέρους τους ότι δεν θα κάτσουν να παρακολουθούν άπραγοι τις αμερικανικές πολεμικές πρωτοβουλίες, εφόσον κιόλας οι συσχετισμοί στα πεδία των μαχών τους ευννοούν. Άλλωστε το γεγονός ότι οι ρώσοι ανέστειλαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το πρωτόκολλο ασφάλειας στρατιωτικών πτήσεων που είχαν συνάψει με τις ΗΠΑ, μπορεί να οδηγήσει σε διαφόρων ειδών επιπλοκές στον εναέριο χώρο της Συρίας.

Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πως θα χυθεί πολύ αίμα ακόμα. Όχι μόνο και όχι πια με τις διακριτικές ευλογίες των πρωτοκοσμικών κρατών, αλλά με την περισσότερο ή λιγότερο άμεση εμπλοκή των πλέον πολεμοκάπηλων εξ αυτών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η πολεμική δράση των proxies (Ελεύθερος Συριακός Στρατός, Κούρδοι, ISIS κ.α) του κάθε στρατοπέδου έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο: έχουν ενταχθεί πλέον εξ ολοκλήρου σε σχεδιασμούς που τους ξεπερνούν και οι όποιες «απελευθερωτικές ουτοπίες» εδώ ή εκεί απευθύνονται μόνο σε αφελείς. Μέσα σ’ αυτή την εκρηκτική συγκυρία το ελληνικό κράτος παίρνει σαφή θέση υπέρ των αμερικανικών σχεδιασμών στην περιοχή, χωρίς όμως να πολυεκτίθεται προς το παρόν. Προσφέρει πάντως κάθε πιθανή διευκόλυνση και διαθέτει απλόχερα τα όποια γεωπολιτικά του προσόντα στους ενδιαφερόμενους. Όπως για παράδειγμα την υπό διαπραγμάτευση πολύχρονη συμφωνία χρήσης της βάσης της Σούδας από τον αμερικανικό μιλιταρισμό. Καθώς το τουρκικό κράτος έχει γίνει ένας «δύσκολος σύμμαχος» κι εν δυνάμει αντίπαλος, οι ΗΠΑ πιθανότατα προετοιμάζουν την μερική απεμπλοκή τους απο τις βάσεις τους στην Τουρκία, πράγμα που εκ των πραγμάτων αναβαθμίζει τη χρησιμότητα της Σούδας.

Χαράς ευαγγέλια για τους Καμμένους και την κυβέρνησή τους: μπορούν πότε πότε να βγάζουν τη γλώσσα τους στους «γερμανούς τοκογλύφους», ονειρευόμενοι νέα σχέδια Μάρσαλ και εθνικιστικά μεγαλεία, ακόμα κι αν αυτό μόνο ρητορική σημασία έχει τελικά. Είναι κάτι πάντως. Είναι κάτι να ονειρεύεσαι γεωπολιτικά καρβέλια, ενώ δυσκολεύεσαι να δέσεις το βρακί σου. Είναι κάτι σαν αποτυχημένο κράτος μεν, αλλά με «προοπτικές». Κι από δω και πέρα πρόκειται να τρώμε περισσότερο στην μάπα τις προοπτικές και τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους και των λακέδων του -ενώ η Μέση Ανατολή θα βρίσκεται πάντα στον πάγκο των χασάπηδων.