Μια μικρή αναδρομή

Η συμμορία χ.α. αποδίδει τις διώξεις εναντίον της, εν μέρει και στα «διεθνή σιωνιστικά κέντρα» που ελέγχουν -υποτίθεται- και την ελληνική κυβέρνηση. Ενώ δε θα σχολιάσουμε αυτή τη συνωμοσιολογική γελοιότητα, αξίζει να υπενθυμίσουμε κάτι: οι παρακρατικοί της χ.α. εκτοξεύουν εδώ και πολλά χρόνια τέτοιου είδους «κατηγορίες» (αλλά και ανοιχτές απειλές κατά συγκεκριμένων προσώπων), ειδικά εναντίον μκο και διεθνών οργανισμών που καταφέρονταν εναντίον των «έργων» τους. Τόσο παλιότερα, όσο και μετά την είσοδο της συμμορίας στη βουλή, οργανώσεις και οργανισμοί «για τα δικαιώματα του ανθρώπου» εγκαλούσαν το ελληνικό κράτος για μια σειρά θέματα (όπως η αντιμετώπιση των μεταναστών/προσφύγων), αλλά και για την ανοχή του στο φαινόμενο, ασκώντας καποιου είδους θεσμικές «πιέσεις». Φυσικά εδώ είναι Ελλάδα: σ’ αυτή τη χώρα ούτε καν η θεσμική αριστερά δεν έχει αφομοιώσει στα σοβαρά μια κουλτούρα «ανθρώπινων δικαιωμάτων» κι ούτε λόγος να γίνεται για τα υπόλοιπα καθεστωτικά κόμματα.
Παρά (κι αυτή) την «ελληνική ιδιαιτερότητα», στις ευρωπαϊκές χώρες, προφανώς και λόγω του μακρινού Διαφωτιστικού παρελθόντος τους, αυτές οι προσεγγίσεις έχουν πολύ μεγαλύτερο θεσμικό όγκο απ’ ό,τι εδώ. Κάπως έτσι, τα κατορθώματα του ελληνικού κράτους και τα (μη) πεπραγμένα του σχετικά με τη συμμορία, βρίσκονταν τακτικά στο κέντρο της διεθνούς δημοσιότητας τα δύο-τρία τελευταία χρόνια. Διεθνείς οργανισμοί, μκο και media παρουσίαζαν (και παρουσιάζουν) μια διόλου κολακευτική εικόνα για τα εντόπια πολιτικά και κοινωνικά τεκταινόμενα. Για τη συνήθη επαρχιώτικη λογική των ελλήνων ιθυνόντων, αυτό ήταν και είναι ένας ενοχλητικός θόρυβος που δε θα μπορούσαν ν’ αγνοούν επ’ αόριστον. Ειδικά όσο πλησίαζαν οι ευρωεκλογές, υπήρχε (υπάρχει!) η σοβαρή πιθανότητα «εξαγωγής» της συμμορίας στο ευρωκοινοβούλιο. Σ’ αυτήν την περίπτωση και με τα δεδομένα που ίσχυαν μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο μηντιακός θόρυβος θα γινόταν κραυγή, με τις όποιες συνέπειες θα είχε κάτι τέτοιο. Έχουμε λοιπόν την εντύπωση πως ήταν και τέτοιοι λόγοι, ανάμεσα σε αρκετούς ακόμα, που κινητοποίησαν τις αρχές.
Αξίζει να σημειώσουμε όμως, εστω και αναδρομικά, μερικές περιπτώσεις άσκησης πιέσεων προς το ελληνικό κράτος, περισσότερο για να γίνει αντιληπτό το θεσμικό μέγεθος των αντιδράσεων στη συμμορία και όχι μόνο. Αρκετά νωρίς, τον Οκτώβρη του 2011 και πριν καν η συμμορία μπει στη βουλή, δημιουργήθηκε το «δίκτυο καταγραφής περιστατικών ρατσιστικής βίας». Ήταν η εποχή που οι επιθέσεις εναντίον μεταναστών εργατών στο κέντρο της Αθήνας και τις γειτονιές εντείνονταν κι ήταν σαφές πως ξεπερνούσαν τις «αυθόρμητες» διαθέσεις μιας τσογλανοπαρέας εδώ κι εκεί. Φαινόταν να είναι προϊόν κάποιου «κεντρικού σχεδιασμού», που αξιοποιούσε τον κοινωνικό ρατσισμό και φυσικά επωφελούνταν από τη γενικευμένη ατιμωρησία. Σ’ αυτή τη συγκυρία λοιπόν φτιάχνεται το δίκτυο με σκοπό την κεντρική καταγραφή και τη μέγιστη δυνατή δημοσιοποίηση τέτοιων επιθέσεων.
Έχει μεγάλη σημασία ποιοι παίρνουν αυτή τη πρωτοβουλία: η «εθνική επιτροπή για τα δικαιώματα του ανθρώπου» (σε εισήγηση της οποίας στηρίχθηκε ουσιαστικά ο νόμος Ραγκούση για την ιθαγένεια, που κηρύχθηκε αντισυνταγματικός) και το ελληνικό γραφείο της «ύπατης αρμοστείας του ο.η.ε. για τους πρόσφυγες»! Δεν πρόκειται για τίποτα περιθωριακές μκο: η μία έχει λειτουργήσει στο παρελθόν σαν think tank της (πάλαι ποτέ) πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας και η άλλη είναι ένας διεθνής οργανισμός παγκόσμιας εμβέλειας και «κύρους». Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο συριζα εδέησε ν’ ασχοληθεί με τη συμμορία στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, παρουσίασε σε μια ειδική συνέντευξη τύπου στατιστικά στοιχεία και χάρτες με τον ακριβή τόπο και χρόνο των ρατσιστικών επιθέσεων, αξιοποιώντας τη βάση δεδομένων του δικτύου.

Αντίστοιχο παράδειγμα είναι οι κατά καιρούς εκθέσεις κι επισκέψεις στην Ελλάδα των επιτρόπων «για τα δικαιώματα του ανθρώπου» της ευρωπαϊκής επιτροπής (κομισιόν) και του συμβουλίου της Ευρώπης. Ειδικά στην περίπτωση του δεύτερου, οι εκθέσεις και οι δημόσιες δηλώσεις του επιτρόπου Νιλς Μούιζνιεκς ήταν ιδαίτερα επικριτικές προς το ελληνικό κράτος, με τις «συστάσεις» για τη συμμορία χ.α. να είναι το (ευμεγέθες) κερασάκι στην τούρτα. Για παράδειγμα ο επίτροπος σε έκθεσή του, που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Απρίλη, μνημονεύει ακόμα και τις (κατά καιρούς) αντιμεταναστευτικές δηλώσεις Σαμαρά και Δένδια, σε μια απόπειρα να περιγράψει την έκταση του ρατσιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, πέρα από τα πεπραγμένα της συμμορίας! Ελάχιστα «διπλωματική» ενέργεια, δε νομίζετε; Δεν κρίνουμε σκόπιμο να επεκταθούμε στις ανταποκρίσεις του διεθνούς τύπου και τα αρκετά ντοκυμαντέρ μικρού μήκους που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από ειδησεογραφικά πρακτορεία: στις περισσότερες περιπτώσεις τα στελέχη της συμμορίας κατάφερναν να εκτεθούν μόνα τους, χωρίς κανένα δημοσιογραφικό «προβοκάρισμα»*. Δεν αναφερόμαστε επίσης στις δηλώσεις υψηλόβαθμων ευρωπαίων αξιωματούχων μετά τη δολοφονία Φύσσα. Νομίζουμε άλλωστε πως έγινε σαφές αυτό που θέλουμε να υποστηρίξουμε. Η διακριτική «σύσταση» που διατυπωνόταν με διάφορους τρόπους και σε διάφορους τόνους ήταν: «τελειώνετε με τη συμμορία». Μεταφράζοντας αυτό το πράγμα, ίσως, ήρθε και το δημοσιογραφικό «αίτημα» για μια «σοβαρή χ.α.». Σοβαρή, με «καταμερισμό» (άλλο το κοινοβούλιο, άλλο το πεζοδρόμιο), όπως γίνεται και στις καθώς πρέπει χώρες της Ευρώπης...

* Άντε, θ’ αναφέρουμε μόνο ένα περιστατικό: η κάμερα δείχνει τον τραμπούκο Παναγιώταρο μέσα στο μαγαζί του, τη γνωστή «Φάλαγγα». Η κάμερα γυρίζει σε στοιβαγμένα μπαστούνια του μπέιζμπολ (!) και ο ξένος δημοσιογράφος τον ρωτάει γιατί τα πουλάει αυτά. Κι ο μπράβος απαντάει κάτι σε στυλ: «ξέρετε, εδώ στην Ελλάδα το μπέιζμπολ έχει πολλούς φίλους»... Ναί, εεε;