Σπουδαίες απόψεις

«Όμως η Αριστερά έχει μέλλον, όχι σαν «η παράταξη των μειονοτήτων», αλλά ως η συνείδηση, η οργάνωση, ο αγώνας και η απελευθερωτική προοπτική της εργαζόμενης πλειονότητας, των μισθωτών εργαζομένων, Ελλήνων και ξένων, στο σύνολό τους. Ορίζοντάς της δεν είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» (κάτι που ουδόλως διαχωρίζει τους αριστερούς και τους αντιεξουσιαστές από τους φιλελεύθερους αστούς του Economist), αλλά τα ταξικά συμφέροντα της εργασίας, που συμπίπτουν με την απελευθέρωση της κοινωνίας στο σύνολό της. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν πολιτική αυτοκτονία για την Αριστερά, αν τους κρίσιμους αυτούς μήνες που κορυφώνεται η ελληνική τραγωδία του μνημονίου και της χρεωκοπίας, εγκατέλειπε τις αποφασιστικές προτεραιότητες του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα- απεργιακοί αγώνες εναντίον του μνημονίου, «δεν πληρώνουμε», χρέος, ευρώ κλπ- και εγκλωβιζόταν σε έναν ανάπηρο «αντιφασιστικό- αντιρατσιστικό» αγώνα, στο γήπεδο που έχει επιλέξει ο ταξικός της αντίπαλος.»

Τάδε έφη Πέτρος Παπακωνσταντίνου, αρθρογράφος της Καθημερινής και πεφωτισμένος του ΝΑΡ.
Να ένας (αριστερός) κύριος που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. «Ανάπηρος αντιφασιστικός – αντιρατσιστικός αγώνας στο γήπεδο του ταξικού αντιπάλου». Ούτε μαύρη εργασία, ούτε ένσημα, ούτε ταξικό αγώνα βλέπει ο Παπακωνσταντίνου. Μόνο κάτι μειονότητες που ζητάνε δικαιώματα. Που συν τοις άλλοις δεν ψηφίζουν. Οπότε ποιος ο λόγος ν’ ασχοληθεί κανείς μαζί τους;

Σπουδαίες απόψεις (2)

«Εκείνοι που οδήγησαν τους μετανάστες-πρόσφυγες στη Νομική τους εκθέτουν περισσότερο στην συκοφάντηση και στις απειλές αντιδραστικών κομμάτων και μηχανισμών που τους εκμεταλλεύονται. Υπάρχει κίνδυνος κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και οι φοιτητές πρέπει να το προστατεύσουν από την υπονόμευση και κατάργησή του.»
Κ(ορ)Κ(ον)Ε, Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011.

«Δεν είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε νέα Δεκεμβριανά», έλεγαν μέλη της πολιτικής γραμματείας, παίρνοντας αποστάσεις από τους χειρισμούς που έγιναν στη Νομική, κάτι που έκανε με σαφήνεια και ο βουλευτής του Συνασπισμού Δημήτρης Παπαδημούλης, εφιστώντας προσοχή.
Τα Νέα, Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011.

Ποιός θυμάται σήμερα αυτές τις δηλώσεις; Ποιός θυμάται πως άλλες «ταξικές δυνάμεις» όπως η πατριωτική ΚΟΕ δεν έβγαλαν κιχ εκείνες τις ημέρες; Σχεδόν κανείς. Σήμερα, αρχές Μάρτη, όλοι (πλέον) εκφράζουν την ανησυχία τους, τον προβληματισμό τους για την τύχη των 300 μεταναστών εργατών. Γιατί σήμερα η εικόνα τους είναι απόλυτα ταιριαστή με τις προδιαγραφές του manual της ντόπιας αριστεράς. «Στα πρόθυρα της εξάντλησης», «ένα βήμα πριν το θάνατο», έτσι οι μετανάστες είναι μια χαρά. Γιατί έτσι μπορεί η αριστερά να τους λυπηθεί, να τους συμπονέσει. Ενώ σαν εργάτες, στην καλύτερη δεν ξέρει τι να τους κάνει. Και στη χειρότερη τους φοβάται.